Marian Sawa

(1937–2005)

Kompozytor, organista, improwizator, pedagog. Absolwent Salezjańskiej Szkoły Organistowskiej w Przemyślu (1955), ukończył również Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w klasach organów Feliksa Rączkowskiego i kompozycji Kazimierza Sikorskiego. W latach 1956–1966 pełnił funkcję organisty kościoła garnizonowego w Warszawie (obecnie katedra polowa Wojska Polskiego). Był również dyrektorem artystycznym Oddziału Mazowieckiego Państwowego Związku Chórów i Orkiestr (1997–1999), członkiem Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych oraz Stowarzyszenia „Musica Sacra”. Od 1966 roku uczył improwizacji, kontrapunktu i akompaniamentu liturgicznego w warszawskich szkołach muzycznych szczebla średniego i wyższego.

Jako organista występował w kraju i za granicą, współpracował z wybitnymi artystami i zespołami. W dorobku ma nagrania wielu utworów, otrzymał liczne nagrody kompozytorskie i wiele odznaczeń państwowych, w tym Złoty Krzyż Zasługi (1985). Brał udział w pracach jury licznych konkursów. Bogata twórczość kompozytorska Sawy, licząca około ośmiuset dzieł, obejmuje pięć koncertów organowych, Assemblage na orkiestrę symfoniczną, setki utworów na organy solo i dla dwóch wykonawców, utwory fortepianowe, klawesynowe, muzykę kameralną na instrumenty smyczkowe i dęte z towarzyszeniem organów lub fortepianu, setki utworów chóralnych a cappella i z towarzyszeniem organów oraz wiele form oratoryjno-kantatowych.

Muzyka chóralna, obok organowej, stanowi trzon twórczości Sawy. Obejmuje zarówno oryginalne kompozycje (w tym inspirowane śpiewem gregoriańskim), jak i opracowania pieśni kościelnych. W przeważającej części są to utwory o tematyce religijnej do tekstów polskich (liturgicznych i poetyckich) lub łacińskich, powstałe z myślą o chórach, z którymi współpracował lub pisane z potrzeby serca, „na zamówienie własne”.

opracowanie: Emilia Dudkiewicz