Utwory Pawła Szymańskiego w większości opierają się na pewnym kluczu którym jest genialne połączenie i zbilansowanie języka przeszłości oraz języka naszych czasów. Tak jak Stockhausen tworzy swoją superformułę, z której powoli i konsekwentnie wysnuwa nie tylko pojedyncze frazy, ale i całe opery, tak i Szymański stosuje pewną prawarstwę, Odnosić się ona może to najróżniejszych, dawnych konwencji i form (stąd też i nazwa kierunku surkonwencjonalizm). Może to być harmonia i kadencyjność (czego przykładem jest Pierwsza Etiuda), prosty rytm i melodia, która poddana licznym modyfikacjom i rozbiciu ukazuje zupełnie odmienne oblicze (Dwie melodie, Druga etiuda). Kompozytor zwodzi nas i mami, często pod pozorem linearności i jednogłosu, pokazuje nam świat przebogatej i czysto intelektualnej polifonii (Singletrack).
Co szczególnie urzeka w języku Pawła Szymańskiego to zwykłe piękno i koloryt jego utworów. Cechy te są o tyle wartościowe i prawdziwe, iż pojawiają się w jego utworach przypadkiem, owite w jego skomplikowane algorytmy. Tego rodzaju efekt udaje się uzyskać jedynie kilku współczesnym kompozytorom.