„Nagrywać dzisiaj Ellingtona to samobójstwo” – tak powiedział niedawno jeden z poważnych producentów płyt. Jednocześnie powszechnie wiadomo, że Ellington to muzyczne dziedzictwo, spuścizna, której nie tylko żaden jazzman, ale także żaden kulturalny człowiek nie może lekceważyć. Wszyscy muzycy jazzowi wychowują się i uczą na utworach Duke’a. A jako dojrzali artyści lubią grać kompozycje Ellingtona, i robią to często.

Klasyczne formy jazzu takie jak blues czy rhythm changes przetrwały sto lat i przez twórczych muzyków stale wypełniane są nowymi treściami. Postąpiliśmy podobnie. Przedstawiamy nowe tematy oparte na znanych formach i melodiach spopularyzowanych przez Duke’a Ellingtona. Co więcej, nawiązując do najlepszych tradycji jazzowych nagrań, postanowiliśmy nagrać cały materiał podczas jednej sesji.
Przedstawiamy więc nowe kompozycje, które jednak nie tylko w formie, ale też w warstwie melodycznej nawiązują delikatnie do pierwowzorów. Zaś ich tytuły są onomatopeiczną zabawą (ich brzmienie jest przekręcone, lecz tę dziwaczność uzasadniają dołączone wiersze). Dziękujemy Bogusiowi Hołowni za możliwość wykorzystania fragmentów jego solówki do „Satin Doll”. Wykorzystaliśmy także fragmenty solówki Clarka Terry do „Perdido”.

To już trzecia płyta zespołu Modern Blues Quartet. Poprzednie (koncertowa i Blues on Bach) także były nagrane „od jednego razu”. Każdy z występujących tu muzyków gra na co dzień w innych zespołach, lub prowadzi własne combo. A więc dla wykonawców zespół Modern Blues Quartet jest projektem specjalnym – platformą pozwalającą na zrobienie tego, co chce się zrobić.