Gdy w 1945 roku zmarł Bela Bartók, cały świat pogrążył się w żałobie. Nawet z perspektywy jemu współczesnych, mimo iż brak było dystansu potrzebnego do rzetelnej oceny dorobku tego wybitnego kompozytora, nikt nie miał wątpliwości, że skończyła się pewna epoka. Wraz z nim odszedł jeden z wielkich Mistrzów. Bartók – obok Igora Strawińskiego, Arnolda Schönberga czy Claude Debussy’ego – wyznaczał nowe nurty w muzyce europejskiej i światowej oraz uzupełnił jej panoramę o dzieła wybitne i dalece oryginalne. Dziś, mimo perspektywy prawie 80-ciu lat które upłynęły od śmierci tego twórcy, wciąż trudno zdecydować, co w muzyce Bartóka było wartością najwyższą: czy sposób, w jaki przeniósł elementy węgierskiej muzyki ludowej w obszar muzyki klasycznej, czy to, w jak oryginalny sposób przejął wzorce z tradycji, nadając im w swoich kompozycjach zgoła odmienny i niespotykany kształt. Jedno jest pewne: jego muzyka nadal pociąga wykonawców i inspiruje współczesnych twórców, otwierając ich wyobraźnię na poszukiwanie nowych jakości brzmieniowych.