W porównaniu z literaturą organową czy fortepianową lista kompozycji akordeonowych jest bardzo krótka. Na szczęście w ciągu ostatnich dwudziestu lat powstało wiele koncertów, utworów solowych i kameralnych, a także opracowań przeznaczonych dla głównego bohatera płyty Accordiofonica. Dwudziestowieczne kompozycje zebrane w albumie pokazują ogromne możliwości techniczne i barwowe instrumentu, a także jego ciekawe połączenie z orkiestrą.

Na płycie znajdują się trzy utwory: Suita na akordeon i orkiestrę smyczkową Józefa Świdra, Concerto classico Bronisława Kazimierza Przybylskiego oraz Koncert na akordeon i orkiestrę smyczkową „L’estro Fisarmonico” żyjącego twórcy Edwarda Sielickiego. Wszystkie zostały wykonane przez solistę Klaudiusza Barana i Orkiestrę Filharmonii Kameralnej im. Witolda Lutosławskiego w Łomży pod dyrekcją Jana Miłosza Zarzyckiego.

Bohater Albumu ma ogromne zalety i możliwości; być może niektóre z nich nie zostały jeszcze odkryte. Mimo licznych walorów, instrument ten wciąż dużo rzadziej gości na estradach niż skrzypce czy fortepian. Akordeon także sporadycznie prezentuje się z towarzyszeniem orkiestry. Ukazane na Płycie walory instrumentu mogą stać się nowym źródłem inspiracji zarówno dla kompozytorów, jak i wykonawców. Czy akordeonowa literatura kameralna wkrótce wzbogaci się o nowe, ciekawe utwory? Czy mieniące się kolorami tęczy drgania stroików zainspirują kolejnych kompozytorów? Czy wreszcie różnorodne połączenia solisty i zespołu ożywią wyobraźnię słuchaczy? Czas pokaże, jednak przyjazna nazwa akordeonu (niem. – harmonijne brzmienie) budzi nadzieję wszystkich melomanów.

_{Katarzyna Trzeciak Fragment pochodzący z książeczki do płyty „Accordiofonica”}