Sztuki plastyczne i muzyczne łączy wiele podobieństw. Choć dzieła wyrażają się w różnym medium – w plastyce wizualnym, w muzyce dźwiękowym – w podobny sposób ukazują, jak artysta myśli o formie i treści oraz w jaki sposób chce wyrazić siebie. Znaczenie tych pojęć oraz ich granice i pogranicza, stały się szczególnie znaczące w XX wieku, w momencie przejścia od realizmu i sztuki „przedstawiającej” do abstrakcjonizmu. Dzieło abstrakcyjne nie musiało wyrażać konkretnych obrazów i otwierało się na intuicyjny i ekspresywny przepływ inspirującej wizji od twórcy do jego dzieła. Genialni przedstawiciele tego nurtu – Wassily Kandinsky czy Paul Klee – pokazali, że tak uwolniona ekspresja kształtuje w nowy sposób treść i formę – bardziej znaczącą i silniej oddziałującą. 

Projekt Abstract Trio wpisuje się w takie myślenie o materiale dźwiękowym. Siedem części abstrakcyjnej suity tworzy siedem obrazów dźwiękowych. Każde z nich osobne i niezależne, splecione ledwie wyczuwalną nicią pomysłów i inspiracji. We wszystkich częściach punktem wyjścia jest dźwięk – intrygujący i inspirujący. Z dźwięku rodzi się myśl muzyczna, a jej giętki rozwój, w pełnym porozumieniu między wykonawcami, tworzy nową jakość ekspresji. Owe myśli muzyczne mają swoje dalsze konsekwencje: kształtują formę – przejrzystą i konsekwentną. Raz jest ona statyczna, beznapięciowa, pozwala zatopić się w dźwiękowy trans i muzyczną medytację. Innym razem odwrotnie – narracja tworzona jest z odcinków dramatycznych, budowana ze stopniowo nawarstwianych faktur, rosnącej dynamiki i „gęstniejącego” brzmienia, by ostatecznie stworzyć wyrazistą kulminację. Nie brak w tej muzyce skojarzeń, a kolejne Abstrakty odsyłają do odniesień konkretnych, brzmień o zabarwieniu orientalnym, pochodzących jakby z kultur dalekich krajów, improwizacji inspirowanych jazzem, ale i przestrzeni mniej konkretnych, jakby kosmicznych. Całość składa się na efekt smakowity, który przenosi wyobraźnię słuchacza w obszary tworzące każdorazową mapę abstrakcyjnych obrazów.