Utwory Jana Sebastiana Bacha należą do najczęściej transkrybowanych, opracowywanych i przerabianych. Jest tego kilka powodów. Bach uznawany jest powszechnie za największego kompozytora, który pozostawił po sobie olbrzymią spuściznę. Wielkie znaczenie jego twórczości polega nie tylko na ilości stworzonych przez niego kompozycji, ale i na ich jakości. Ponadto, sama zasada realizacji kompozycji barokowych, która dopuszcza wiele swobody (dobór instrumentarium, zdobienie, realizacja basso continuo), pozwala muzykom na dość dowolne traktowanie kompozycji Bacha. Dziś grywa się jego utwory na wszystkich instrumentach, także na takich, których nie znał jeszcze sam kompozytor; nie tylko na fortepianie, ale też na akordeonie, czy saksofonach. Utwory Bacha realizują zarówno kwartety smyczkowe, zestawy instrumentów dętych, blaszanych i drewnianych, jak i orkiestry o różnym składzie.

Ta muzyka jest zabawą, w której znane melodie przybierają postać bluesa, zmieniają diametralnie charakter i wtedy dopiero stają się podstawą do improwizacji. Prawdziwego Bacha jest tu niewiele, choć jest rozpoznawalny w głównych tematach. Na omawianej płycie czołowe motywy niezwykle wyrazistych tematów fug posłużyły do skonstruowania zupełnie innych w charakterze utworów. Oprócz jazzowego podejścia do formy i do zapożyczonego tematu melodycznego, kolejnym ważnym elementem zmian aranżacyjnych jest wprowadzenie tu drugiego, kontrapunktującego, ale także w niektórych fragmentach zdecydowanie solowego, głosu. Właśnie ten element odróżnia tę płytę od innych, na których prezentowane są jazzowe przeróbki klasycznych utworów. Z jednej strony jest to nawiązanie do polifonii (nie jest to prawdziwa polifonia), a z drugiej widzimy tu spore podobieństwa do pomysłów Gerry Mulligana, który w swoim jazzowym kwartecie już w latach 50tych wprowadzał polifonizujące kontrapunkty.